« الرحمن»، اسم) صفت رحم ﷲ است؛ و « الف» و « نون» آخر آن که، در دستور زبان عربی، ضمير تثنيه (دوتا) باشد، صفت رحم ﷲ را به دو سرنشینان عمدهٔ دنیا، جن و انس ،دو كُرهٔ

آنها (ماده و پاد ماده) قانون فيزيك) ،رزق و روزی و غيره شان … (س ۵۵، الرحمن) اختصاصمیدهد.

س ۵۵: ۱ « الرحمٰن،

۵۵: ۲ « القرآن را تعلیم داد؛

۵۵: ۳ « خلق کرد انسان را،

۵۵: ۴ « به او علم بیان آموخت»

۵۵: ۵ «خورشید و ماه به محاسبه در آمده؛

۵۵: ۶ « و ستاره و درخت سجده میکنند» (محتویات آسمان و زمین به سجده یا خدمت انسان درآورده)

۵۵: ۷ « آسمان را ترفیع داد و میزان وضع نمود» (آسمان را ميزان داده تا به اندازه ببارد)

۵۵: ۸ « که مبادا در میزان سر کشی کنید»

۵۵: ۹ « وزنه را بر پایهٔ عدل بنهید و از میزان نکاهید»

۵۵: ۱۰ « و زمین را برای مردمان وضع کرد»

۵۵: ۱۳ «پس (ای دو) کدامین احسانهای ربتان را تکذیب میکنید؟»

۵۵: ۱۴ « خلق کرد انسان را از گِل سفال پخته مانند؛

۵۵: ۱۵ « و خلق کرد جن را از شعلهٔ آتش؛

۵۵: ۱۶‍ « پس (ای دو) کدامیک از نعمتهای ربتان را تکذیب میکنید؟»

لذا اين اسم) صفت که تنها ارباب و روزی دهندهٔ دو سرنشينان دنيا است، اگر بر سر هر سوره يادآوری شده و توصیه شده که او را بدان بخوانند (س ۱۷: ۱۱۰) ،البته بی دليل نبوده … بدينوسيله،

جن و انس باید فراموش نکنند كه تنها ارباب و مايهٔ هر رزق و روزی آنها در دنیا فقط او، ﷲ/الرحمن است، و لذا شريکی برايش قائل نشوند!

۱۷: ۱۱۰ « بگو، ﷲ بخوانيد يا الرحمن بخوانيد، هر كدام را بخوانيد اسمهای محسناتاز آن اوست، … »

« اسماء الحسنٰی » = اسمهای محسنات باشد كه در القرآن نامبرده شده: الحكيم، العليم، الخبير، الوهاب، العزيز، و … ؛

اسمهای صفتی كه با حروف تخصصی (ال) مبدل به اسم-صفت معرفی شده است. ليكن توجه داشته باشيد كه اين اسماء نيز، جفت

و يا «دو شاخه» معرفی شده اند: « العزيز الحكيم»، « الغنی الحميد»، «الغفور الرحيم».. دربارهٔ مفهوم و محل استفاده از هر كدام، انشاء ﷲبه وقت خود در زيرنوشتهای مربوط به آيات خواهد آمد.

آنچه هرگز هنگام مطالعه كلام ﷲ مجید نباید فراموش شود؛ اينكه بدون جهت امكان ندارد در بعضی آيات رب متعال خود را “ﷲ” بخواند، در بعضی دگر “الرحمن” و يا “رب”، “رب شما”، و يا

به “اسماء الحسنی” …

اگر تا بحال معنای آيات چنانكه بايد درك نشده، فقط به دليل فرق ندادن بين كلمات متفاوت بوده كه خيلی از آنها به يك مفهوم ترجمه شده اند. پس لازم است که در اينباره دقت شود تا فرقان آيات برای خوانندگان بهتر صورت بگيرد (انشاءﷲ).

بنابراين، اول به توضيحات دربارهٔ مفهوم واقعی “الرحمن” و ديگر القاب ﷲ بپردازيم و در اين باره توجهتان را خصوصاً به آيه ذيل، دربارهٔ شناسائی “الرحمن”،جلب میكنم كه رب عالميان بدان توصیه نموده است:

س ۲۵: ۵۹ « هم آنکه خلق کرده آسمانها و زمين و آنچه ما بين آنهاست در شش ايام سپس بر عرش استوا گشت؛ الرحمن؟ در بارهٔ او از خبيری سئوال کن!»

(توجهداشته باشید که نشانهٔ “خبیری که در بارهٔ الرحمن از او سئوال کن”، در سورهٔ ۲۵«الفرقان»، جای داده شده است!! …

پس در این صفحات الفرقان، درباره « الرحمن»، مسلماً از اخبار مؤثق و معتبر است.)

کلمهٔ “الرحمن”، و يا “عرش الرحمن”، خصوصاً متعلق، و نمودار رحمت وی در این دنيای

مادّيات است كه، جن و انس بايد در آن از امتحان بگذرند. پس، تسهيلات زندگی شان در تمام مدت زمان زندگی دنیوی، از برکت های زمين و آسمان گرفته، تا هوايی كه استنشاق می كنند، آب و طعام، هدایت، رسول، كتاب و حكمت، پول و تجملات و هر آنچه نعمت لازمه زندگی در اين دنيا … ، از ناحيه “الرحمن”، و لذا رحم ﷲ به اين دو می باشد:

۲:۲۹ « اوست كه جميع آنچه را كه در زمين است برايتان خلق كرد، سپس به آسمان پرداخت

و سوا كرد هفت آسمانها را، و او به هر چيز عالم است.»

پس در بعضی از سوَر كه ﷲ خود را “الرحمن” می نامد، اشاره به مراحم بخصوصی است كه در دنيا نموده مثلاً در سورهٔ مريم (۱۹) ، رحمت ﷲ به مريم و طرز بخصوص تولد شدن پسرش عيسی؛

و يا عرش الرحمن كه بخصوص دنيا جهت قضاوت جن و انس بپا داشته شده (س ۲۰: ۵) .

۲۰: ۵ « الرحمن بر عرش مستولی گشت».

پس به خواست الرحمن، قبلاً باید از اسرار خلقت در قرآن مجید آگاه شويم تا به فرقان و درك

اسم “الرحمن” نائل گرديم.

لیکن جهت اطمینان خاطر، میزان و مقایسهٔ آیات با کشفیات علمی امروزه در بارهٔ مبداء خلقت، حتماً لازم است که قبلاً به “لینک” ذیل در همین “سایت” مراجعه شود:

الفرقان (۱۱):   ” (الرحمن)  /مبدأ خلقت از نظر کشفیات علم زمان”‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍