در اولین آيهٔ افتتاح و شروع قرآن مجيد،«بسم ﷲ الرّحمن الرّحيم»، و  تنها در مفاد هم این جمله  و مربوط به “ﷲ”، و  تنها در مفاد هم این جمله  و مربوط به “ﷲ”، استثنائاً کلمهٔ “بسم” به املای غیر معمول ظاهر میگردد، و حال آنکه معمولاً  در دستور زبان عربی، و در بقیهٔ اوقات  در قرآن کریم، “باسم” نوشته میشود!

لذا مسلماً منظوری در این استثناء نهفته است … پس به فرقان و فرق آن بپردازیم!

توضیح این آيه بطور کلٌی، عبارت است از:

۱) اسم “ﷲ”، که معرف “چهار” قوّهٔ اساسی خلقت کٌل عوالم و عالمیان باشد؛ (رجوع به فرقان -۶) در بارهٔ مفهوم “کلمهٔ ﷲ”: امروزه علم زمان با کشف ۴ قوّهٔ اساسی خلقتِ کٌل ذرّات هستی، در نهایت جزئیات منطبق با قرآن کریم ، معرف ﷲ، خالق عالمیان است!)

۲) و دو اسم– صفت رحمخالق بر ایشان.

لذا این یک آيه، در بر دارندهٔ کٌل عوالم هستی، مرکب از خالق و مخلوقاتش؛ و دو نوع صفت رحم خالق بر سر نشینان دنیا در زمان زندکی ؛ و رحم خالق بر سرنشینان عالم بالا (فرشتگان) و همچنین بر مخلوقات دنیا پس ازانهدام آن، میباشد!

“کلمهٔ «الرحمن»، گویای رحمت الهی فقط در دنیای مادّیات است؛ «الرحیم»، بخصوص عالم معنویات آنها و عالم بالا است.”

کلمهٔ « ﷲ» نیز، معرف چهار قوّهٔ اساسی خلقت است،كه رب عالمیان جهت خلقت کل ذرّات هستی، چه در عوالم بالا و چه در ایندنيا، همچنین عالمیان یا سرنشینانشان، از بقیهٔ قوای خویش مجزا داشته، اول ذرّات را آفريده سپس آنها را فطرت داده و محيط بر يك يكشان گشته؛

و دو صفت رحمش بر عوالم مادّی ومعنوی مخلوقات دوگانه اش (جن و انس) در دنیا، و رحم او بر عالم اعلا (نسبت به ملائك؛ و سپس نیز بر بشر پس از انهدام دنیا).

“دنیا”، نام تنها عالم مادّیات است در قرآن مجید!

“جن”، ملائکی باشند که از جنات عالم بالا با ابلیس به این دنیا تبعید شدند و لذا (الف) قامت خویش (جان) را از دست دادند.

پس هيچ چيز در عوالم هستی، خارج از مفاد اين يك آيه نيست! و چون آيه ایست كه شامل کل خلقت است، منجمله كتاب و كل سٌوَر كلام خالق جهت هدایتسرنشینان دنیا، لذا بدینجهت است که بر سر هر يك از سوَرالقرآن، درجملهٔ معترضه یا پَرانتِز، یاد آوری و تکرار شده (به استثنای سورهٔ -۹-، توضيحات از قرارذيل) ، تاخوانندگان اهمیت حیاتی آن را با هر سوره متذکر گردند.

پس این بود توضیح کلی این آیه، و حال به جزئیات آن بپردازیم:

“حرف” شروع قرآن مجید، «ب» (بسم) ، در دستورزبان “حرف ربط و اشاره” میباشد!

پس، اشاره به “اسم” است، وحال آنکه “الف” آن (بسم) به طورغير معمول حذف و از میان برداشته شده است!

و عجب اینجاست که در سر تا سر”الکتاب”، تنها سه بار این کلمه بدینصورت، و در مفاد همین یک جمله، بیان شده (۱: ۱؛ ۱۱: ۴۱؛ ۲۷: ۳۰) و در بقیهٔ اوقات بطور معمول “باسم” ظاهر گشته!

س ۱: ۱ و ۲۷: ۳۰ « بسم ﷲ الرحمن الرحيم».

۱۱: ۴۱ « و گفت، سوار شويد در آن (سفينه) ،بسم ﷲ روان شدنش و لنگر انداختنش، كه در واقع رب من پاك كننده (گناهان) ، رحيم است».

اطلاعی که در بارهٔ شروع خلقت و آغاز هستی مخلوقات، در “کلامٌ ﷲ” یا قرآن مجید بما داده شده، اینست که همه چیز با كلامِ ﷲ شروع گشته که بدان گفته: “باش”! پس بوجود آمده!

(“كُن! فَيَكون.”: س ۱۶: ۴۰؛ یا س۴۰: ۶۸)

س ۴۰: ۶۸« اوست كه زنده می كند و می ميراند؛ هرگاه اراده بر امری کند، پس بدان گوید: “باش”! پس می باشد».

پس «ب»، حرف شروع “کلامٌ ﷲ” مجید، که در حقیقت سمبول و علامت شروع هستی است (هستی کتاب و یا خلقت بطور کلی) ،ربط و اشاره را وابسته به «اسم» نموده است!

لذا شروع خلقت را مربوط و وابسته به اسم « ﷲ» مینمایاند؛ و با حذف “الف”، هر نوع فاصله و جدائی با اسم را از میان برمیدارد.

پس آغاز هستی و خلقت را، بدون هیچ فاصله و خلاء، وابسته به اسم «ﷲ» بیان میدارد؛ در ضمن اینکه این حذف فاصله، آگاهی باشد که هیچ وساطت و ميانجی (ملائک) در کار خلقت نبوده است:

س۱۸: ۵۱ ” من آنها را نه در خلقت آسمانها و زمین شاهدکردم و نه در خلقت خودشان؛

و نه اینکه گمراه کنندگانی را به معاونت یا دستیاری میگیرم.”

پس حال نيز كه بحمدلله، به وسيله علم زمان به كيفيت « اسم» پی برده ايم (كه چهار علامت فيزيكي چهارستون قواي اساسي خلق كننده و ساختماني، محيط و محافظ بر تمام مولكولهاي وجود عالم و عالميان است) ، پس نه تنها دليل اهميت

« كلمه شروع»، و طرز املای بخصوص آن را درك می كنيم؛ بلكه چون از صفات اين «اسم»، محيط و محافظ بودن بر تمام مولكولهای هستی است، لذا معلوم می شود كه حفاظت اين كتاب و آياتی كه با

« بســم ﷲ» شروع می شوند نيز به خودی خود تعهد گشته است (س۱۵: ۹) .

۱۵: ۹ “به راستی ما خود این ذکر را نازل کرده ایم، و خود نیز آنرا (در دنیا) حفظ خواهیم کرد”

به همين دليل نیز میباشد كه روی سورهٔ ۹، در سوره ایكه پس از محمد بشر در آن دستبرده و دو آيهٔ جعلی (آیه ۱۲۸ و ۱۲۹) به كلام ﷲ افزوده، ذكر اين آيه جای نگرفته است!

در واقع بشر با دستبردن در اين سوره، حر يم و احترام مقام تيتر (بسم ﷲ) را ندیده گرفته و باسم ديگری غير ﷲ در آن تجاوز و دخالت كرده است.

بدين استثناء و فقدان، رب متعال، توجه و كنجكاویمردم این زمان را بر میانگیزد تا کٌد ریاضی قرآن مجید برايشان کشف شود و معلوم گرداند كه:

) کتاب و کلام خالق است؛

) و تنها خالق متعال است که بتواند پس از قرنها نيز هر دستبردی را در كلامش فاش بدارد؛

) و زمان برایش مطرح نيست، هرگز چيزی از نظرش پنهــان یا فراموش نمی گردد؛

) پس بنا به قولش، قرن ها فاصله نیز مانع از حفاظت كتابش (يا هر چيز) برایش نخواهد بود!

در القرآن، ذكر « بسم ﷲ … »، بطور كلی به جهت حفاظت توصيه شده!

البته در صورتی است كه شخص ايمان داشته و ﷲ را در زمان زندگی رب خود انتخاب كرده باشد؛ و لذا بدين ذكر، به بهای پرداخت امور در نظام طبيعت، « تخفيف مؤمن» شامل حالش می گردد:

س ۴:۲۸« ﷲ اراده کرده که بر شما تخفيف دهد، كه انسان ضعيف خلق گشته».

در القرآن كلماتی كه خالق مصرف كرده عبارت از: “كسب بها“، “خريد و تجارت“،”تخفيف مؤمن“،

بنابر اينست كه در اين دنيا، به بهای كسب هر چيز بايد مقداری پرداخت و یا مصرف كرد. چنانکه در مثال نیز گفته میشود: ” هرآنچه بکارید، درو میکنید”!

لذا تخفیف مؤمن در بارهٔ مقدار “پرداخت” و درو کردن حاصل اعمال است؛ و لذا نتيجهٔ عمل و یا قصدش بدین ذکر، به منفعت وی تمام خواهد شد، هر چند هم كه ظاهراً به دلخواهش صورت نگیرد:

) پس ذكر « بسم ﷲ … » برای شروع هر كاری كه نتيجه اش نامعلوم و تحت قضا و قدر نظام قوای طبيعت (ﷲ) است، به هنگام سفر و حركت و امکان تصادفاتی كه در پیش دارند و غيره …

(مثل نوح ۱۱:۴۱ در بالا).

) ذكر « بسم ﷲ … » برای حفاظت از خطر آلودگيها و واگيری امراض بطوركلی: قبل از خوردن و آشاميدن (س ۶: ۱۱۸ و ۱۲۱) به جهت پاك و طاهر شدن طعام:

۶: ۱۱۸ « پس بخوريد از آنچه اسم ﷲ بر آن برده شده است، اگر به آيتهايش مؤمنيد».

۶:۱۲۱ « و نخوريد از آنچه اسم ﷲ بر آن ذكر نشده كه به راستی اين فسق است، در واقع شياطين يارانشان را وحی می كنند كه با شما مجادله (بحث) كنند، اگر ايشان را اطاعت كنيد جزو مشركون (مشرکان امروزی) می گرديد».

) ذكر بسم ﷲ به هنگام قربانی كردن و كشتار احشام، و خوردن بطور کٌلّی:

(س۲۲: ۳۴ ، س ۵:۴)

۲۲: ۳۴ « ما برای امتها كلاً، منسكی (محل زيارت و قرباني) قرار داديم تا اسم ﷲ را بر چهارپايان اهلی كه روزيشان داده ايم ذكر كنند، بنابراين اله شما، اله واحدی است، پس تسليم به او شويد و متواضعين را بشارت ده.»

خصوصاً كه در اين زمانه آلودگی هوا، دريا و زمين به علم شناخته شده است. امروزه گوشت حيوانات و مرغ، ماهی و حتی سبزيجات نيز آلودگی دارند و ميوه جات نيز فاقد غذائيت و ويتامين های لازمه شده اند (س ۳۰: ۴۱ ؛ ۸۸:۶ و۷):

۳۰:۴۱ « آلودگی (فساد) در برّ و بحر ظاهر گشته به دلیل آنچه مردم بدستهایشان مرتکب شده اند، کیفر اعمال یکدگر را بچشند شاید که از (گناه) برگردند.»

۸۸:۶ « طعام آنها، خار خشك زهرداری بيش نيست،»

۸۸: ۷ « كه بدان نه فربه و نه سير شوند»

) و اما ذكر « اسم ﷲ» ‍ (ﷲ اكبر، لا اله الﷲ، الحمدلله، و خواندن القرآن كه ذكر ﷲ باشد) در مساجد

(س ۲:۱۱۴) ، و منازل (س ۲۴:۳۶) توصيه شده. بنابر اينكه اســـم ﷲ، چهار ستون بنای عالم هستی میباشد، پس البته خاصيت بقا و استحكام به پايه و ستونهای بنا می بخشد.

۲: ۱۱۴ « و کیست ظالم تر از آنكه منع میکند مساجد ﷲ را كه در آنها نام او (به تنهائی) ذكر شود و سعی در خرابی آنها میدارد؟ این افراد خود بترسند که داخل آنها شوند! برایشان در دنیا ذلت و خواری، و در آخرت عذاب عظیم میباشد.»

۲۴: ۳۶ « در خانه هائی ﷲ اجازه داده كه افراشته شود، در آنها اسمش ذكر می شود و تسبيح وی گويند سحرگاه و شامگاه.»

) تلفظ اسم ﷲ، باعث توليد قوّ ه و انرژی روح ﷲ در فضا می گردد.

خصوصاً اگر تلفظات دسته جمعی باشند كه امروزه اين بحثی علمی است و بدين جهت است كه دعاهای دسته جمعی در تمام نقاط دنيا و از هر مذهبی، رواج بسيار پيدا كرده است.

الحمدلله رب العلمین

 الفرقان (۱۰):     فرقان “الرحمن”